|
|
Rachel Bekaert
|
Landbouwersfamilie
De vader van Rachel Bekaert pacht een hoeve met een kleine veertig hectare landbouwgrond in Petegem-aan-de-Leie bij Deinze. Moeder is afkomstig uit de stad, maar wordt ziek. Sinds 1912 is ze aan een rolwagen gekluisterd. Rachel Bekaert is op dat ogenblik dertien jaar. Ze is de jongste van vier kinderen. Ze heeft twee broers en één zus. Na de lagere humaniora bij de Zusters Maricolen in Deinze wordt ze naar Braine-le-Comte, een dorp op de grens tussen Henegouwen en Brabant, gestuurd. Ze leert er Frans en alles wat een huisvrouw hoort te weten. In de eerste helft van de twintigste eeuw heerst immers de opvatting dat meisjes in de eerste plaats voorbereid moeten worden op hun taak in het huishouden. Als Rachel achttien jaar is, overlijdt haar moeder. Ze neemt moeders rol op de boerderij over. Na drie dagen van hevige gevechten in november 1918 is de hoeve volledig vernield. Rachel Bekaert helpt niet alleen met het herstel van haar vaders boerderij, maar zet zich ook in voor de werderopbouw van de huizen van de landarbeiders in de buurt. Na het huwelijk van haar jongste broer in 1927 neemt haar schoonzus de leiding over van het huishouden. Rachel Bekaert blijft op de hoeve werken tot aan haar huwelijk.
Huwelijk met de zoon van de burgemeester van Marke
In juni 1934 huwt Rachel Bekaert met Alfred Debrandere. Haar echtgenoot is net zoals zijn vader brouwer. Na de Tweede Wereldoorlog wordt de brouwerij omgevormd tot een drankzaak. De dagelijkse leiding is in handen van Rachel Bekaert. Alfred Debrandere is eveneens verzekeringsagent. Het echtpaar blijft kinderloos. Rachel Bekaert besteedt haar vrije tijd aan sociaal engagement. Ze gaat regelmatig op ziekenbezoek en mensen in nood kunnen steeds bij haar terecht. Tijdens de Tweede Wereldoorlog richt ze mee het Wit-Gele Kruis op in Marke. Politiek is een traditie in de familie Debrabandere. De vader van Alfred Debrabandere is burgemeester van Marke. Met de gemeenteraadsverkiezingen van 1907 komt Cyriel Debrabandere op met een eigen lijst naast die van Baron François de Bethune. Na de Eerste Wereldoorlog komt het tot een compromis tussen beide partijen. Omwille van zijn functie als professor aan de K.U.Leuven heeft de Baron weinig tijd ter beschikking. Cyriel Debrabandere krijgt in 1922 het burgemeestersambt. Hij blijft burgemeester van Marke tot in 1941. De geschiedenis zal zich na de Tweede Wereldoorlog herhalen met zijn zoon.
Kerkelijke liberalen
De grootvader van Rachel Bekaert wordt met zijn acht kinderen uit zijn pachthoeve te Ouwegem gezet door de baron en de pastoor omwille van een pleidooi voor kunstmest. Het liberale stadsbestuur van Gent stelt via de Commissie voor Openbare Onderstand een hoeve ter beschikking in Petegem. Vandaar dat de vader van Rachel Bekaert niet aarzelt om zijn steun te verlenen aan een liberale lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen. Hij wordt niet verkozen. Ook de familie Debrabandere te Marke heeft liberale sympathieën. Dat betekent geenszins dat ze de kerk verloochenen. Integendeel, Alfred Debrabandere onderhoudt goede relaties met de pastoor van Marke. Op zekere dag koopt hij een blauwe wagen. Op aandringen van de pastoor rijden ze samen naar de priesterwijding van de zoon van de Baron van Marke. « Als Alfred Debrandere alleen rijdt iedereen zal denken dat hij een liberaal is. Vergezelt de pastoor hem, dan zullen de Markenaren denken dat de wagen de kleur van Onze-Lieve-Vrouw heeft ». Wanneer in 1957 het CMBV in Marke wordt opgericht, vraagt de onderpastoor aan Rachel Bekaert om het voorzitterschap op zich te nemen. Ze heeft immers ruime ervaring als zelfstandige. Na de dood van haar echtgenoot in 1957 zet ze de drankzaak en het verzekeringskantoor verder.
In het voetspoor van haar echtgenoot
Alfred Debrabandere koestert de ambitie om zijn vader als burgemeester op te volgen. Dat is evenwel niet naar de zin van de Baron van Marke. Beiden willen de eerste plaats op de katholieke lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen van 1946. Omdat geen van beiden wil zwichten, vormen ze elk een afzonderlijke lijst. Alfred Debrabandere wordt verkozen en in 1947 tot burgemeester benoemd. In 1952 komt hij opnieuw op met een eigen lijst. Zijn echtgenote vervolledigt de lijst met haar kandidatuur op de laatste plaats. Beiden worden verkozen, maar wettelijk mag maar één van de echtgenoten in de gemeenteraad zetelen. Omdat Alfred Debrabandere meer stemmen behaald heeft, krijgt hij de voorrang. Hij wordt opnieuw burgemeester. Na zijn dood in 1957 verliest de partij Debrabandere haar kopstuk. Rachel Bekaert vult die leemte op en trekt de lijst Debrandere bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1958. Ze wordt als enige verkozen. Vanaf 1962 werkt zij samen met de meerderheid. In 1964 wordt een gezamenlijke CVP-lijst gevormd met Baron Emmanuel de Bethune en Rachel Bekaert. Ze is op dat moment al zwaar ziek. Ze wordt verkozen tot eerste opvolgster, maar zal nooit meer een zetel in de gemeenteraad bekleden. Ze overlijdt in april 1965.
